Wrodzony zespół niedoboru jodu | 2. "A kartę Ikea Family pan ma?"

N/A: Kolejny rozdział pełen irytacji Pana Kanara. Dziękuję bardzo Oni za komentarz pod poprzednim postem oraz motywację.

Rozdział 2

„A kartę Ikea Family pan ma?”

Rozumiem doskonale, że w pewnych miejscach występuje pieprzone zjawisko jakim są karty rabatowe. Ile faktycznie jest w tym zniżki, a ile obłudy i chęci wzbogacenia się na biednym idiocie, nie wiem. Dlaczego niby sklep miałby udostępniać towar za mniejszą kwotę? Jaki w tym sens? Owszem, klientów jest więcej. Można jednak przedmiot wart, załóżmy dwanaście złotych, sprzedać za piętnaście, a nieszczęsnemu debilowi wmówić, iż cena bez rabatu wynosi dwadzieścia.

Kartę rabatową spotkamy również w sklepie meblowym Ikea. Żeby było przesadnie przyjaźnie, cukierkowo wręcz, nadano jej nazwę Ikea Family, bo to przecie istnie rodzinna atmosfera w tym granatowym kolosie panuje. I na zakupy z rodzinką można się wybrać, i obiadek zjeść, i deser, loda, a hot-dog kosztuje tylko złotówkę. I we wszystkim uczestniczy ten pomarańczowy prostokącik, taki nasz mały pomocnik. Dzięki niemu ceny nam niestraszne! Z nim koszta niższe, a w bufecie darmowa kawa. Prawdziwa okazja!

Zaczynają się problemy, kiedy idę do Ikei po jedną rzecz, mianowicie donicę, bo się matce mojej zachciało w kwiaciarkę bawić. Labirynt korytarzy, z sufitu spływają snopy światła układające się w strzałki na podłodze. Mają wskazywać drogę debilom do kas. Cwaniaki nieźle to sobie wymyślili, ponieważ zanim dotrzemy do celu, przejdziemy cały ten gąszcz poustawianych taboretów, garnków, poduszek i innych pierdół, które niby wcale nie są nam do szczęścia potrzebne, ale jednak przydałyby się, niewiadomo w sumie, po co, ale jakieś zastosowanie się znajdzie.

Ja, jako człowiek rozsądny, biorę tylko tę nieszczęsną donicę i zmierzam prosto do kasy, dostając niemalże kurwicy, kiedy przychodzi mi przeprawiać się przez cały budynek. Pośród szklanych słoików poustawianych w piramidy plączą się niezgrabnie dzieci, śmiejąc i popychając nawzajem. Matka i ojciec nie są w stanie ich ujarzmić (kto to widział, by dziecko słuchało rodziców w dwudziestym pierwszym wieku?!), trwając w swej pierdołowatości, mruczą tylko mało przekonywujące: „Michaś, uspokój się… Zosiu, proszę, nie biegaj…”. Może jeszcze przeproście za zwracanie im uwagi? Swoją drogą niemałą satysfakcję przyniósłby mi widok Michasia popchniętego przez Zosię na górę szkła. I ten dźwięk tłuczonych naczyń… I straty pieniężne poniesione przez ciamajdowatych opiekunów – to najbardziej. Nie rozumiem, po jaką cholerę biorą te rozwrzeszczane, nieznośne bachory do takich miejsc?

Mijam kolejne sektory z dodatkami do wystroju mieszkania. Później magazyn śmierdzący intensywnie, że idzie się porzygać. Wreszcie skręt w lewo i są! Kasy! Jak zwykle kolejki ciągną się w nieskończoność. Stanowisko dla osób, które mają niewiele przedmiotów do kupienia, oczywiście jest  nieczynne… Jakżeby inaczej? Po co ułatwić komuś życie, by szybciej mógł się wydostać na wolność, ponieważ przyszedł tu po jedną jebaną donicę, fanaberię starej matki, która nie chce innej donicy, tylko tę z katalogu Ikei? Niech się człowiek jeszcze pomęczy, mimo że pęcherz jego już ledwo wytrzymuje.

Stoję więc w kolejce. Jakiś dzieciak, który stoi z matką przede mną, nieustannie sepleni: „Kup lisaka! Kup lisaka!”. Za plecami słyszę chrząkanie i pokaszliwanie dziadka, który co jakiś czas wyciąga chusteczkę, by wydmuchać nos, robiąc przy tym niesamowity hałas. Przed dzieciakiem i matką jest nastolatka, strzelająca non stop balonami z gumy do życia. Jednak kolejka maleje! Tempem ślimaczym, ale maleje. Kiedy sprzedawczyni kończy obsługiwać matkę z dzieckiem, kasa ulega awarii i wszyscy są uprzejmie proszeni o przeniesienie do innego stanowiska. Wsadźcie sobie w dupę tę uprzejmość! Następna kolejka jest dłuższa od poprzedniej, a ja znalazłem się na samym końcu… Przede mnie wcisnął się parskający dziadek.

− Yhy, yhy! YHY! YHY!

Wreszcie zaczyna się proces obsługiwania mojej osoby. Taśma sunie, na niej donica dla matki. I nagle coś, czego nienawidzę, czego się obawiam, czego nie chcę usłyszeć:

− A kartę Ikea Family pan ma?

− Nie mam. – Po cholerę mi ona? Chcę zapłacić za jebaną donicę. To wszystko. Chcę wyjąć pieniądze z portfela i zapłacić za produkt. Zwisa mi i powiewa czy przegapię okazję na tańszą transakcję.

− Karta Ikea Family daje dużo możliwości – sprzedawczyni przypomina o wyuczonej formułce.

− Zdaję sobie z tego sprawę…

− Może chciałby pan założyć? – Co oni? Dodatkowe wynagrodzenie za wciśnięcie na chama tej karty dostają?

− Nie, dziękuję.

Dalej, kobieto – ponaglam w myślach, czując, że mój pęcherz jest na skraju wytrzymałości.

− Karta Ikea Family…

− Nie interesuje mnie karta Ikea Family! Chcę zapłacić za donicę, czy wymagam tak wiele? Czy może pani przyjąć ode mnie pieniądze i nie usiłować wcisnąć tej przeklętej karty, która i tak do niczego mi się nie przyda?

− Oczywiście. Płaci pan kartą czy gotówką?

− Gotówką.

− Ma pan może końcówkę?

− Niech pani już nie wydaje tej reszty.

Biorę donicę i maszeruję do łazienek. Niestety budynek jest tak ogromny, że nie wiem, gdzie one są. Gubię się wśród tłumu idiotów, niosących torby z zakupami, pchających wózki z kartonami, w które zapakowane są meble, kupujących hot-dogi. Jest wszystko: maszyna do lodów, stoisko z jedzeniem, kanapy (których obecność mnie nie dziwi, bo po takim maratonie człowiek może się zmęczyć), ale nigdzie nie ma toalet.

Po dłuższym czasie bezsensownego szukania, pierdolę to wszystko. I tak mi się odechciało.

***

Po odwiedzinach u matki dostaję od niej opieprz i nakaz ponownego udania się do Ikei. Znowu czeka mnie trasa przez cały budynek z jednym przedmiotem i użeranie z upierdliwymi sprzedawcami, usilnie starającymi się wepchnąć mi w portfel jebaną Ikea Family. Dlaczego? Matka chciała inny kolor donicy…