Wrodzony zespół niedoboru jodu | 1. Definicja kretynizmu

N/A: Chciałabym się podzielić pierwszym opowiadaniem na tym blogu, którego bohaterem jest pewien bardzo zirytowany ludźmi mężczyzna. Myślę, że każdy odnajdzie w nim cząstkę siebie.

Rozdział 1
Definicja kretynizmu

Gdybym miał określić swój stosunek do świata jednym cytatem z książki, filmu, piosenki, cholera wie czego, bez zastanowienia mój wybór padłby na pierwszą część Króla Lwa i niesamowicie prawdziwe, choć smutne, napawające wręcz trwogą, że w istocie tak jest, słowa: „Otaczają mnie kretyni”… Ludzka głupota przypomina mi o swoim istnieniu na każdym kroku. W sklepie, w kawiarni, w pracy, w windzie… Obojętnie dokąd bym nie poszedł, dokąd nie próbowałbym uciec, idioci są wszędzie.

Moja praca to ciągłe podróże. Przemierzam kilometry niezwykłych przygód. Najpiękniejsze momenty to te, kiedy przez szybę (niby pryzmat) rozpraszają się wiązki słonecznych promieni, tych ostatnich, wysłanych na pożegnanie. Później wracam w asyście wieczoru do mieszkania, tym samym pojazdem, którym podróżuję. Pęd tej potężnej maszyny, rozmaite warunki pogodowe w jakich przychodzi mi pracować, przelewająca się codziennie fala imbecylów, z którą chcąc nie chcąc muszę mieć do czynienia w tym zawodzie. To praca niebezpieczna, wymagająca zaangażowania, cierpliwości, charyzmy… Często czuję się niczym Tom Cruise – jestem jak agent, który ma do wykonania misję niemożliwą. Tak, jestem kontrolerem biletów MPK…  

Na swojej drodze spotykam kretynów przeróżnej maści. Tramwajami podróżują chyba wszystkie odmiany debilizmu. Studenci, którzy w ostatniej chwili przypomnieli sobie, że ich obowiązkiem, poza nicnierobieniem i siedzeniem na garnuszku rodziców, jest nauka; upierdliwi staruszkowie, dyszący niby parowozy, na których głowach kłębią się opary siwizny: babcie ni to przypadkiem szturchające studentów i pozostałych gówniarzy reklamówkami oraz dziadkowie chrząkający znacząco na „tę dzisiejszą młodzież”; raz po raz przemknie jakiś artysta z gigantycznych rozmiarów teczką na ramieniu; rowerzyści oraz matki z wózkami dziecięcymi przeważnie muszą jeździć tym samym tramwajem o tej samej porze; że też nie wspomnę o najgorszych przypadkach, mianowicie osobach, które nie zdejmują z barków swoich plecaków…

Zadawanie sobie pytania: „Za jakie grzechy?” jest irracjonalne, gdyż i tak nie dostanę na nie odpowiedzi. Mimo to, zadaję je dosyć często, chociaż wiem, że jedynie przepadnie ono w eterze bełkotu wypowiadanego przez resztę tego skretyniałego społeczeństwa.

Z perspektywy czwartego piętra kamienicy, obserwuję często jak zbita w jedność cielista masa przemyka ulicami z prawa i lewa. Zaplątawszy się w rutynę, przemieszczają się jak mrówki, a to do sklepu, a to do pracy, a to pędzą na złamanie karku do autobusu, a to klną soczyście, bo im uciekł. Po coś sobie kupił budzik, imbecylu, skoro nie wstajesz na czas? Panienki w obcasach wyższych niż szyja żyrafy, niebotycznych jak Krzywa Wieża w Pizie. Ledwo się trzymają na tych wieżowcach. Mężczyźni w spodniach barwy zgniłej trawy, opinających łydki, z krokiem po kolana, jakby mieli pieluchę. Chodzą z tymi pampersami, sprężystym krokiem, z dumnie uniesionymi głowami i chyba nie dociera do nich, że wyglądają głupio. Jeszcze ci z brodami, co to niby mają sygnalizować jacy to oni są męscy, w kraciastych koszulach z podwiniętymi rękawami. I babcie, które nie mogą dospać i zawsze po sprawunki wychodzą o szóstej. Ale babsko nie może dotrzeć do supermarketu pieszo, babsko musi podwieźć dupsko autobusem! Tym właśnie sposobem rano oprócz mizernych studentów, którzy zarwali noc, bo przypomniało im się o nauce, porozmieszczane na prawie wszystkich krzesłach zalegają staruszki. I jęczą, i marudzą, i narzekają, bo leki drogie, bo noga boli, bo papryka podrożała, bo młodzież jest chamska, bo u lekarza kolejka, a im przecież tak bardzo się spieszy… I tak jadą. Jeden przystanek…