Black Baccara | 1. Black Baccara pośród koczkodanowych chwastów

N/A: Wrodzony zespół niedoboru jodu oczywiście będzie kontynuowany, jednak czasem ciężko jest wymyślić coś, co naprawdę niesamowicie irytuje. Dlatego dodaję pierwszy rozdział innego mojego opowiadania o tematyce LGBT. Zapraszam.

Rozdział 1

Black Baccara pośród koczkodanowych chwastów

Poznański ogólniak skryty w głębi jednego z osiedli, których pełno na Ratajach, nie wyróżniał się niczym szczególnym. Jedynie tym, że ściany chłonęły wilgoć i w całym budynku unosił się zapach stęchlizny. Po szkole, jak w każdej innej, chodziły wypudrowane panienki w rurkach, z wytuszowanymi rzęsami, malinowymi ustami, o twarzach wykonturowanych brązerem, z charakterystycznymi kokami na czubku głowy. „Koczkodany” jak to zwykła mówić o nich Dolly. Przemieszczały się na obcasach z H&M czy innego Deichmann’a, z uwieszonymi na przedramionach gigantycznych rozmiarów torbami. Armia klonów, od których roi się na ulicach, w galeriach, w miejskiej komunikacji… Chłopcy również byli do siebie boleśnie podobni. Ci skromniejsi nosili zwykłe dżinsy i trampki bądź obuwie czysto sportowe. Zaś stylizujący się na młodociane gwiazdy muzyki pop mieli postawione żelem grzywki, przydługie koszulki, rurki i obowiązkowo vansy. Raz po raz przemknął jakiś „wariat” w glanach z kostką na ramieniu, jednak zdarzało się to bardzo rzadko.

Dolly różniła się od pozostałych. Nie malowała ust rażącym różem, nie spinała włosów w niedbałego koka, nie nosiła rurek i nie uwydatniała policzków brązerem. Swoiste licealne dziwadło, które zrewolucjonizowało całą szkołę. Przyjaciele nazywali ją Dolly na cześć jej niekonwencjonalnego podejścia do mody. Blada skóra, dosyć duże oczy, drobny nos – wszystkie te cechy nadawały jej wygląd porcelanowej lalki, a ubrania tylko to podkreślały. Koronki, falbany, kokardy, gorsetowe wiązania dopełniały jej urodę, jednocześnie przysparzając całą rzeszę przeciwników tego, co ją tworzyło, co sprawiało, że była sobą. O ile nauczyciele podziwiali ją za uwagę i chwalili stroje, uczniowie nie podchodzili do tego z takim entuzjazmem. Dolly była dziwna, była kimś niespotykanym, nieznanym i potencjalnie niebezpiecznym. Ludzi zawsze przeraża wszystko, co nowe i niezbadane. Skazaną na samotność, często można było ją spotkać na korytarzu bez towarzysza, kiedy na dziesięciocentymetrowych platformach szła na kolejne zajęcia. Żaden z przedstawicieli przeciętności nie próbował nawet zagłębić się w zainteresowania Dolly, zastanowić się, co dziewczyna chce sobą przedstawić. Dla nich była po prostu cudakiem, który niewiadomo skąd pojawił się w tym zwyczajnym liceum, standardowo pierwszego września. Jednak Dolly była kimś jeszcze. Była gotycką lolitą, ale również artystką. I jak to z takimi ludźmi bywa, jej artystyczna dusza nakazywała wręcz, by ubierała się tak, a nie inaczej.

Przerwy spędzała z grupką kolegów z klasy, również odrzuconych przez klasową społeczność. Byli naprawdę mili dla Dolly, jednak dominującym tematem ich rozmów były rozmaite gry komputerowe, które nijak dziewczynę interesowały. Często nie rozumiała, o czym mówią, a używany przez nich język nie brzmiał jak jej ukochany ojczysty, boleśnie w obecnych czasach kaleczony błędami i zapożyczeniami z zachodu, które takim uwielbieniem darzyła młodzież. Stała więc i jedynie się przysłuchiwała, czasem tylko wtrącając pojedyncze zdania, kiedy konwersacji udało się na moment zejść na inne tory.

***

Natarczywe spojrzenia były wszędzie. Sunęły pogardliwie od koronki czarnej kokardy sterczącej między dwoma kucykami, przez uniesioną halką sukienkę, zawiązane z tyłu waist ties, białe rajstopy, aż po czubki platform. Szła żwawym krokiem, z wyćwiczonym zachowaniem równowagi, mimo wysokich butów.

− Cześć, piękna – ironiczne powitanie i irytujące chichoty. Zawsze te zdanie kierował do niej ten sam chłopak. Dolly nie zwracała na niego uwagi, po prostu przechodziła obok nawet nie spoglądając. Czasami jednak pojawiał się tuż przed nią i już z pewnej odległości witał ją, dodając ociekające kpiną słowo „piękna”. Często myślała, jak by zareagował, gdyby nagle jej noga obuta w masywną platformę ni to przypadkiem, a może jednak z lekką premedytacją zderzyła się z jego kroczem… I zawsze wtedy uśmiechała się delikatnie. Będąc Dolly trzeba było opanować ignorowanie takich osobników do perfekcji. Oni nie rozumieli. Co może wiedzieć nietolerancyjna, licealna społeczność, w której wszyscy wyglądali tak samo? Pocieszała się myślą, że część podświadomie zazdrości jej odwagi. Inni zaś reagują instynktownie na nieznane, po prostu bronią się poprzez atak. Fakt, że ludzie uznawani przez resztę za wariatów ze względu na poglądy, wygląd, teorie, przeważnie sprawiali, że ludzkość się rozwijała, zamiast stać w miejscu, dodawał jej otuchy. Tylko ta samotność przygnębiała. Niełatwo być rzadkim gatunkiem czarnej róży, kiedy w ogrodzie rosną identyczne i toksyczne chwasty.